کلبه عرفان

کلبه عرفان

۵۷ مطلب در دی ۱۳۹۱ ثبت شده است

شمع می سوزدو پروانه به دورش ما که می سوزیم و پروانه نداریم چه کنیم






ای ساکن جان من آخر به کجا رفتی
در خانه نهان گشتی یا سوی هوا رفتی
چون عهد دلم دیدی از عهد بگردیدی
چون مرغ بپریدی ای دوست کجا رفتی
در روح نظر کردی چون روح سفر کردی
از خلق حذر کردی وز خلق جدا رفتی
رفتی تو بدین زودی تو باد صبا بودی
ماننده بوی گل با باد صبا رفتی
نی باد صبا بودی نی مرغ هوا بودی
از نور خدا بودی در نور خدا رفتی
ای خواجه این خانه چون شمع در این خانه
وز ننگ چنین خانه بر سقف سما رفتی



نباشد همی نیک و بد پایدار         همان به که نیکی بود یادگار
دراز است دست فلک بر بدی         همه نیکویی کن اگر بخردی
چو نیکی کنی، نیکی آید برت         بدی را بدی باشد اندرخورت
چو نیکی نمایدت کیهان‌خدای         تو با هر کسی نیز، نیکی نمای
مکن بد، که بینی به فرجام بد         ز بد گردد اندر جهان، نام بد
به نیکی بباید تن آراستن         که نیکی نشاید ز کس خواستن
وگر بد کنی، جز بدی ندروی         شبی در جهان شادمان نغنوی
نمانیم کین بوم ویران کنند         همی غارت از شهر ایران کنند
نخوانند بر ما کسی آفرین         چو ویران بود بوم ایران زمین
دریغ است ایران که ویران شود         کنام پلنگان و شیران شود   


این جا کسی است پنهان دامان من گرفته    /     خود را سپس کشیده پیشان من گرفته-
این جا کسی است پنهان چون جان و خوشتر از جان    /     باغی به من نموده ایوان من گرفته-
این جا کسی است پنهان همچون خیال در دل    /     اما فروغ رویش ارکان من گرفته-
این جا کسی است پنهان مانند قند در نی     /    شیرین شکرفروشی دکان من گرفته-
جادو و چشم بندی چشم کسش نبیند       /  سوداگری است موزون میزان من گرفته-
چون گلشکر من و او در همدگر سرشته     /    من خوی او گرفته او آن من گرفته-
در چشم من نیاید خوبان جمله عالم       /  بنگر خیال خوبش مژگان من گرفته-
من خسته گرد عالم درمان ز کس ندیدم     /    تا درد عشق دیدم درمان من گرفته-
تو نیز دل کبابی درمان ز درد یابی    /     گر گرد درد گردی فرمان من گرفته-
در بحر ناامیدی از خود طمع بریدی      /   زین بحر سر برآری مرجان من گرفته-
بشکن طلسم صورت بگشای چشم سیرت     /    تا شرق و غرب بینی سلطان من گرفته-
ساقی غیب بینی پیدا سلام کرده      /   پیمانه جام کرده پیمان من گرفته-
من دامنش کشیده کای نوح روح دیده    /     از گریه عالمی بین طوفان من گرفته-
تو تاج ما وآنگه سرهای ما شکسته     /    تو یار غار وآنگه یاران من گرفته-
گوید ز گریه بگذر زان سوی گریه بنگر     /    عشاق روح گشته ریحان من گرفته-
یاران دل شکسته بر صدر دل نشسته      /   مستان و می‌پرستان میدان من گرفته-
همچو سگان تازی می‌کن شکار خامش    /     نی چون سگان عوعو کهدان من گرفته-
تبریز شمس دین را بر چرخ جان ببینی     /    اشراق نور رویش کیهان من گرفته    

خوشتر ز عیش و صحبت و باغ و بهار چیست/ساقى کجاست گو سبب انتظار چیست
هر وقت خوش که دست دهد مغتنم شمار/کس را وقوف نیست که انجام کار چیست
پیوند عمر بسته به موئیست هوش دار/غمخوار خویش باش غم روزگار چیست
معنى آب زندگى و روضه ء ارم/جز طرف جویبار و مى خوشگوار چیست
مستور و مست هر دو چو از یک قبیله اند / ما دل به عشوه ء که دهیم اختیار چیست
راز درون پرده چه داند فلک ، خموش/اى مدعى نزاع تو با پرده دار چیست
سهو و خطاى بنده گرش اعتبار نیست/معنى عفو و رحمت آمرزگار چیست
زاهد شراب کوثر و حافظ پیاله خواست/تا در میانه خواسته ء کردگار چیست

آمد بهار ای دوستان ،منزل سوی بستان کنیم
تا بخت در رو خفته را ،چون بخت سروستان کنیم
همچون غریبان چمن بی‌پا روان گشته به فن
هم بسته پا هم گام زن عزم غریبستان کنیم
جانی که رست از خاکدان نامش روان آمد روان
ما جان زانوبسته را هم منزل ایشان کنیم
ای برگ قوت یافتی تا شاخ را بشکافتی
چون رستی از زندان بگو تا ما در این حبس آن کنیم
ای سرو بر سرور زدی تا از زمین سر ورزدی
سر در چه سیر آموختت تا ما در آن سیران کنیم
ای غنچه گلگون آمدی، وز خویش بیرون آمدی
با ما بگو چون آمدی، تا ما ز خود خیزان کنیم
آن رنگ عبهر از کجا وان بوی عنبر از کجا
وین خانه را در از کجا تا خدمت دربان کنیم
ای بلبل آمد داد تو من بنده فریاد تو
تو شاد گل ما شاد تو کی شکر این احسان کنیم
ای سبزپوشان چون خضر ای غیب‌ها گویان به سر
تا حلقه گوش از شما پردر و پرمرجان کنیم
بشنو ز گلشن رازها، بی‌حرف و بی‌آوازها
برساخت بلبل سازها ،گر فهم آن دستان کنیم
آواز قمری تا قمر بررفت و طوطی بر شکر
می آورد الحان تر جان مست آن الحان کنیم



دلا مشتاق دیدارم غریب و عاشق و مستم               کنون عزم لقا دارم من اینک رخت بربستم

          تویی قبله همه عالم ز قبله رو نگردانم                    بدین قبله نماز آرم به هر وادی که من هستم

    مرا جانی در این قالب وانگه جز توم مذهب             که من از نیستی جانا به عشق تو برون جستم
  
   اگر جز تو سری دارم سزاوار سر دارم                  وگر جز دامنت گیرم بریده باد این دستم    

            به هر جا که روم بی تو یکی حرفیم بی‌معنی        چو هی دو چشم بگشادم چو شین در عشق بنشستم

چو من هی ام چو من شینم چرا گم کرده‌ام هش را               که هش ترکیب می خواهد من از ترکیب بگسستم


   جهانی گمره و مرتد ز وسواس هوای خود                 به اقبال چنین عشقی ز شر خویشتن رستم

به سربالای عشق این دل از آن آمد که صافی شد             که از دردی آب و گل من بی‌دل در این پستم 

زهی لطف خیال او که چون در پاش افتادم            قدم‌های خیالش را به آسیب دو لب خستم

بشستم دست از گفتن طهارت کردم از منطق                    حوادث چون پیاپی شد وضوی توبه بشکستم